Rang en Naam, Marinier 1e Klasse Andries Knotter.
Unit/Groep, Marine Detachment aan boord de Hr. Ms. Van Galen, Koninklijke Marine.
Andries is geboren op 18 April 1917 in Schiedam.
Vader, Andries Knotter.
Moeder, Neeltje Geetruida (de Heer) Knotter.
Zus(sen), Cornelia, Alida Rijkje, Jannetje en Petronella Knotter.
Broer(s), Jacobus Knotter.
Andries werd ingedeeld bij een detachement militairen onder leiding van luitenant der mariniers De Jong en op 14 mei kwam dit detachement te Overschie in gevecht met Duitse parachutisten, hierbij kwamen de 23-jarige marinier Knotter om het leven door Duits mitrailleurvuur, samen met de mariniers Feuth, Rijvordt en Huijs, hij is geërd met het Oorlogs Mobilisatiekruis.
Andries is begraven op het Ereveld van de Begraafplaats te Schiedam.
Zijn Find a Grave,
https://www.findagrave.com/memorial/283715207/andries-knotter
Info gevonden op/namens, , http://www.zuidfront-holland1940.nl/index.php?page=13-mei-1940-2
https://www.familysearch.org/nl/tree/person/details/LZRN-B35
Jean Louis Vijgen, ww2-europe.com
Oorlogs Gravenstichting, https://oorlogsgravenstichting.nl/
Erelijst voor de gevallenen 1940-1945, https://www.erelijst.nl/
Nationaal Archief, https://www.nationaalarchief.nl/
Collectie Nederlands Instituut voor Militaire Historie, https://beeldbank.nimh.nl/
Oorlogs verhalen, https://oorlogsverhalen.com/
Open Archieven, https://www.openarchieven.nl/
Stichting Koopvaardij Personeel 1940-1945, https://www.koopvaardijpersoneel40-45.nl/
Stichting 1940-1945, https://www.st4045.nl/
Zuidfront Holland.nl https://www.zuidfront-holland1940.nl/
Stichting Maritiem Historische Data, https://www.marhisdata.nl/
Stichting 18 September, https://stichting18september.nl/slachtoffers/bernardus-maria-aarts/
Familie Info, https://www.familysearch.org
Find a Grave, https://www.findagrave.com
Oorlogsbronnen.nl https://www.oorlogsbronnen.nl/
WordPress en/of Wooncommerce oplossingen, https://www.siteklusjes.nl/
Het Groene Graf, https://groenegraf.nl/hetverhaalvan.php?id=2036
Hr. Ms. Van Galen
De Hr. Ms. Van Galen ging op “bestelling” naar Rotterdam.
De van Galen was drie dagen eerder teruggekeerd uit Nederlands-Indië om het thuisland te verdedigen tegen de Duitse strijdkrachten.
Het schip had een bekend probleem met de Vickers 40mm machinegeweren.
Hij stoomde naar Hoek van Holland. Op de weg net onder Scheveningen werden een tiental Duitse vliegtuigen gesigneerd op het strand dat bij eb troepen had gelost.
De torpedobootjager vuurde op deze vliegtuigen en vernietigde er twee. het schip stoomde de Nieuwe Waterweg op tot haar ondergang.
Al in de buurt van Vlaardingen werd het schip aangevallen door twee formaties van vijftien Junkers Stukas, die de torpedobootjager bombardeerden met bommen en besxhoten hun met de boordwapens, zodat de vuurbeheersing, de stuurhut en een kanon aan boord vernietigde, de 40mm machinegeweren konden niet worden gebruikt, de vijandelijke vliegtuigen werden alleen beschoten door het 7,5 cm kanon en de twee dubbele 12,7 mm machinegeweren, wat weinig effect had op de vijandelijke vliegtuigen.
Het oorlogsschip had geen kans tegen deze luchtaanvallen omdat het onmogelijk was om op de smalle waterweg te manoeuvreren om de aanvallen te vermijden.
Het schip kreeg geen directe treffer, maar leed zoveel schade door een groot aantal indirecte bomaanslagen dat de commandant besloot dekking te zoeken in een veilige haven.
Aangekomen in de Merwedehaven schampte de bemanning het schip tegen de kade om te vertragen en aan te meren.
De commandant inspecteerde zijn schip en kwam al snel tot de conclusie dat het niet te redden was.
De romp van het schip was op tal van plaatsen gescheurd en doorboord door kogels en granaatscherven.
Veel leidingen waren gesprongen en de achtersteven stond volledig onder water.
Het bevel werd gegeven om het schip te verlaten.
Kort daarna zonk de torpedobootjager over stuurboord.
Tijdens de luchtaanvallen kwam er verschillende bemanningsleden van de Hr. Ms. Van Galen om het leven en raakten er dertien gewond.
Veel resterende bemanningsleden sloten zich vervolgens aan bij de verdedigers van de Maasstad.
Gevecht om de Maasbrug
Op maandag 13 mei 1940 ondernamen een compagnie mariniers en een compagnie marinetroepen een ultieme poging om de Rotterdamse Willemsbrug weer onder Nederlandse controle te krijgen. Onbekend met de Duitse posities liep de spits van de aanval op het landhoofd van de brug in een hinderlaag. Marinier Bernardus Rudolf Bossert werd dodelijk getroffen, net als de mariniers Anthonie Johan Meulmeester en, in een later stadium, Jan van Garsel. Bij de voortgezette aanval kwamen de mariniers Henricus Ludovicus van Wunnik, Gerard Bosma, Johannis Peters en Jan Berend Laan om het leven. Zeer waarschijnlijk is ook marinier Wolter Otten daarbij omgekomen. Marinier Jan Marinus Wegman overleed op 25 mei 1940 aan zijn verwondingen.
Mariniers Museum Rotterdam
Rotterdam in oorlog
Op 10 mei 1940, net voor zonsopkomst valt het Duitse leger Nederland binnen. Vliegveld Waalhaven wordt gebombardeerd en parachutisten worden in de omgeving gedropt. Watervliegtuigjes landen op de Maas en de Duitsers veroveren het Noordereiland. De strijd om de Maasbruggen is begonnen. Deze bruggen zijn cruciaal voor de Duitsers. Als zij deze bruggen (en de bruggen bij Moerdijk en Dordrecht) in handen hebben, kunnen ze ‘Vesting Holland’ binnenvallen. Bij de Maasbruggen stuiten de Duitsers op tegenstand van de Nederlanders en de Britten, het Maasfront. Luchtaanvallen missen de Maasbruggen, bommen vallen in de Maas en op het eiland zelf. Het Noordereiland raakt zwaar beschadigd door ‘friendly fire’.
Stadsarchief Rotterdam
De Zwarte Duivels van Rotterdam
In de vroege ochtend van 10 mei 1940 vallen Duitse troepen Rotterdam binnen. Ze proberen vliegveld Waalhaven, de Koninginnebrug en de Maasbruggen in handen te krijgen. Nederland is onvoorbereid op deze aanval. Desondanks stuiten de Duitsers in Rotterdam op dapper verzet: de Zwarte Duivels weten de Duitsers tegen te houden op de noordelijke oever van de Nieuwe Maas. Een portret van deze bijzondere groep.
Waar de naam precies vandaan komt, is onbekend. Collectiebeheerder van het Mariniersmuseum Sjak Draak deed meerdere malen onderzoek, maar heeft nooit exact kunnen achterhalen wie de naam op welk moment aan de Rotterdamse mariniers heeft gegeven. “Zeer zeker is wel dat het wereldberoemde beeld van de zes capitulerende mariniers op de Willemsbrug, gehuld in lange donkere jassen en met donkere gezichten – door de slechte belichting van de foto, bijdroeg aan deze heroïsche naam,” duidt Draak zijn conclusies.
Onbuigbaar verzet
Voordat de mariniers capituleerden (omdat de militaire commandant van Rotterdam zich overgaf), leverden zij een bewonderenswaardige strijd bij de Maasbruggen. De mariniers waren met weinig, niet voorbereid en kwamen bovendien vaak pas net uit de schoolbanken. Toch wisten zij het Duitse bruggenhoofd op de noordelijke oever vast te pinnen. Door mitrailleurvuur op de bruggen te leggen, konden zij voorkomen dat de Duitsers meer dan 100 man over de bruggen konden brengen. “Het is goed om hier een aanvulling op te doen,” betoogt Draak. “Zonder de hulp van de soldaten van de landmacht hadden de mariniers de bruggen namelijk niet kunnen verdedigen. Zij hebben de Duitsers lange tijd tegengehouden vanaf de Waalhaven in Rotterdam-Zuid. Hadden ze dat niet gedaan, dan waren de Duitsers op 10 mei al met veel meer troepen de Maasbruggen overgestoken.”
Anouk Ama tekst
Tijdens de Tweede Wereldoorlog zetten eenheden van de marine de strijd tegen Duitsland en Japan voort in geallieerd verband. Er werden zware verliezen geleden, maar ook opmerkelijke successen geboekt, beiden voornamelijk in Aziatische wateren.
